کنار هم با هم برای گذر از روزهای تاریک

گاهی “امن بودن” فقط یک حس نیست؛ یک مکان است.
مثل حیاطی که فرش شده با خاطرات کودکی، مثل سفره‌ای که دورش آدم‌ها نه فقط غذا، که حال خوب تقسیم می‌کنند.
دیشب، پویش فقط یک کلینیک نبود.
یک خانه‌ی جمعی بود، با عطر شربت‌های قدیمی، صدای خنده‌های آشنا و نوری که از دل نگاه هم رد می‌شد.
همه‌مان یک گوشه‌ای از این حیاط بودیم؛ با تمام خستگی‌ها، دغدغه‌ها، ولی با یک نقطه‌ی مشترک:
دل‌مان خواست کنار هم باشیم.

روان‌شناسی گاهی همین است؛
نه در جلسات رسمی، نه در آزمون و سرفصل.
در همین هم‌نشینی‌های بی‌قضاوت.
در لمسِ بی‌واسطه‌ی انسانیتِ هم.
در خانه بودن، بی‌نیاز از اثبات.

ما با کنار هم بودن، با زندگی آشتی می‌کنیم و از دست اندازهاش عبور می کنیم…
شما برای بهتر شدن حالتون در روزهای دشوار چه کار میکنین؟